Pióra serc

Milczymy
Tak blisko odlegli
I tylko świt szepcze
Swym dziwnym uśmiechem
Jej ciepłych ust

Kwitniemy
Jak błękitne tulipany
Nad cichą przepaścią
W którą spogląda
Błękitny kruk

Umieramy
W chłodnym uścisku
Tych suchych słów
Gdzie nic nie ma
Nawet chłodu

Słuchamy
I gubimy się
W swych własnych myślach
O fioletowych skrzydłach
Motyli snów

Marzymy
O pięknym świergocie
Radosnego wiatru
Łagodnie wirującego
W sercu

A potem już nie ma marzeń
Bo jesteśmy tylko my
W objęciach niemyśli i niesnów
Jesteśmy my, tutaj -
Razem.

Ludzie.
Zamknięci w klatkach
niespełnionych marzeń.
Wśród pustosnów.

Miłego dnia,
Bard.